Moje sovieckie książki

W dzisiejszej Rzeczpospolitej, dwóch Piotrów – jakby jednego było mało – narzeka na to, że Rosja manipuluje historią. To jest jakaś osobliwa nowość, ponieważ Rosja znana była dotychczas z wyjątkowej pieczołowitości w dążeniu do prawdy historycznej a rosyjskie media z obiektywizmu. A tutaj taka przykra niespodzianka!
http://www.rp.pl/artykul/11,181545_Znow_klamia_o_Katyniu.html
Wklejając ten link, zwracam jednocześnie uwagę naszemu kochanemu Igorowi, że tu – taki i owaki bloger – reklamuje jego gazetę.
Słusznie się dziennikarze i zaproszeni komentatorzy oburzają w Rzepie na kłamstwa sowietów. Bez żartów.
Jak ważna jest walka o przeszłość można zobaczyć tylko zapoznając się z obecnymi wyczynami naszych wielkich sąsiadów.
Aby nie wyjść na dziennikarza Interii, czy innego Onetu, który tytułem zwabia naiwnych czytelników w sieć swej bezmyślnej paplaniny – patrz tekst ostatni Xiazieluki – po tej darmowej reklamie Rzepy, przechodzę do sedna.

Książki, które bezpowrotnie utraciłem – „Wielka Sowiecka Encyklopedia”

Kupiłem ją za dzisiejsze – powiedzmy 20 zyli – w punkcie skupu makulatury. Przy okazji, polecam każdemu wizyty w takich miejscach. WSE już nie mam, ale z 500 książek zdobytych w ten sposób piętrzy się w mojej chacie. Encyklopedia, którą przywiozłem w dwóch workach , takich od pyrek, stała się ofiarą zalania piwnicy – Całe 48 zdobytych przeze mnie tomów. Gdy nieco obeschły spaliłem całość w piecu, czyli , jakby nie patrzeć, ogrzał nas geniusz sowieckich encyklopedystów!
A gdzie ją niby miałem trzymać? Przy łóżku? O Allegro nikt wówczas nie słyszał ( 1996r )
Piszę o niej, ponieważ kiedyś czytałem, że w związku z tym, że w sowietach historia toczyła się szybko, a wydawanie ESE trwało kilka lat – subskrybenci otrzymywali pocztą odpowiednie erraty, które wklejali w wyznaczone miejsca, zakrywając tekst tracący akurat walory obiektywizmu. Znikały osoby i wydarzenia. Zdrajcy okazywali się bohaterami i odwrotnie. Niektóre fakty przestawały zachodzić a inne pojawiały się zupełnie niespodziewanie przed zdumioną sowiecką publicznością. I ponoć wszyscy zaklejali.
To jest prawda! U nas - jak zwykle - nie do końca.
W wydaniu, którego byłem szczęśliwym, acz krótkotrwałym posiadaczem, sprytny bibliotekarz nie trudził się zbytnio i podoklejał na ostatniej stronie każdego tomu, duże brązowe koperty opatrzone napisem: „zmiany” i tam wtykał nadchodzącą korespondencję.
Zresztą tak naprawdę ta WSE nie była nawet w całości rozcięta. Ktoś stracił zapał po czwartym tomie, czyli szału nie było!
Całość pochodziła ze zbiorów Wojskowej Biblioteki w Grudziądzu.

Książki, które bezpowrotnie utraciłem – „ Wojenne przemówienia Stalina”
Odziedziczona po dziadku a utracona w niejasnych okolicznościach. Jakiś łajdak- sowietolog amator - pożyczył ją ode mnie jeszcze w czasach szkolnych i nie raczył oddać. Pożyczył ją ode mnie, ponieważ szeroko ją reklamowałem, gdy wreszcie pojąłem, co stanowi jej osobliwą wartość, dla której dziadek przez tyle lat trzymał ją w domu, ukrytą za porządnymi książkami.
Format - prawie A4. Kreda. Na okładce zdjęcie Stalina. Na rozkładówce – cóż za niespodzianka – zdjęcie Stalina z fajką. Potem jeszcze efektowniejsze zdjęcie Stalina – tym razem przełożone taką cieniutką, przezroczystą bibułką. Po prostu dzieło sztuki.
Ale zaraz dalej, tam gdzie zaczynały się te najświetniejsze przemówienia wodza i mordercy – w ładnie przyozdobionej ramce, dociekliwy czytelnik mógł przeczytać podziękowania Generalissimusa dla Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej za pomoc wojenną.
I to nie jakieś tam zdawkowe w dzisiejszym stylu, tylko takie z prysiudami.
I występował tam Wielki Naród Amerykański i dozgonna wdzięczność a nawet skromne oświadczenie, że bez tej pomocy to ...„ch..j bombki by strzelił”
Przypomniała mi się ta książka, wydana w 1945, ponieważ ciągle się natykam w necie na ludzi, którzy wierzą Kacapom.
W związku z tym dziełem mam jeszcze takie pytanie. Rosjanie ledwo zdobyli Berlin a już zatroszczyli się o wydanie tego dzieła po polsku.
Teraz dopiero o tym pomyślałem, podczas pisania tekstu. W sumie to większa ciekawostka niż te podziękowania dla USA.
Jakie te Kacapy są przewidujące!
To jest dopiero polityka historyczna – Online.
Tyle, że dali d..y z tym USA, ale za to -jak świetnie mieli rozpoznany czytelniczy rynek w Polsce!
Teraz też mają!